De stoelen staan willekeurig in de ruimte. Eén extra erbij. De opdracht klinkt eenvoudig: “Zorg dat de zombie niet kan zitten.”
Iedereen lacht. Het voelt luchtig. Tot de zombie begint te lopen. In een paar seconden verandert plezier in stress. Mensen springen tegelijk op. Stoelen blijven leeg en juist daardoor ontstaan gaten. Iemand roept, iemand zucht, iemand lacht het weg. De afstemming ontbreekt en binnen een paar tellen zit de zombie al.
Dan volgt een tweede poging. En een derde. Met elke ronde wordt het beeld chaotischer. Er worden verwijten gemaakt en mensen praten door elkaar heen. En om de chaos te bedwingen wordt teruggegrepen op het benoemen van een teamleider. Want met een leider gaat het ongetwijfeld beter… toch?
Tot de teamleden gaan vertragen. Het wordt stiller in het hoofd en scherper in de blik. Er ontstaat ritme. Mensen kijken eerst, bewegen vervolgens. Het team houdt de zombie merkbaar langer van het zitten op een stoel weg.
De oefening lijkt simpel, maar laat in luttele minuten zien hoe de energie in een team beweegt zodra spanning ontstaat. Bij druk schakelen teams vaak over van samenwerken naar overleven. De energie verschuift van passie naar stress, van ruimte naar ongeduld, van vertrouwen naar controle. Pas wanneer het team durft te vertragen en opnieuw te verbinden, kan de energie zich herschikken. Niet door harder te werken, maar door beter af te stemmen.
De zombiewalk is geen spelletje, maar een spiegel voor individueel en teamgedrag. Ze maakt zichtbaar wat doorgaans onder agenda’s en vergaderingen schuilgaat: waar energie lekt, wie spanning omzet in actie en wie juist stilvalt. Elk team kent een eigen energiesysteem: soms bruisend, soms verstopt, soms vastgedraaid. Spanning maakt dat zichtbaar, als je durft te kijken en deze te bespreken.
Wanneer een team de chaos durft te onderbreken, ademhaalt, kijkt en samen besluit hoe te bewegen, gebeurt er iets wezenlijks. De tijd dat de zombie wegblijft van de stoelen loopt op. Niet omdat één persoon harder roept, maar omdat het team werkelijk samen beweegt.
Wat spannend lijkt, is vaak precies wat energie vrijmaakt. Niet de zombie zelf, maar het moment dat wordt vertraagd laat zien waar het team staat én wat nodig is om verder te komen. Teams die leren werken mét spanning, in plaats van eromheen, bouwen aan duurzame energie die blijft stromen.
Wat gebeurt er met de energie in jouw team als het even spannend wordt?
